"Jongeman, ik hoor dat jij behalve dat je dit hek kunt schilderen ook aardige schilderijen kunt maken" De jonge schilder kijkt verschrikt op. "Och, meneer, dat stelt niet zoveel voor. Ik heb les van meneer Puijper, en ik smeer wel eens een doek vol met verf." "Hmmm. Nu ja, je hebt vast wel een beetje inzicht in het mengen van kleuren. Wil jij me helpen het jachtslot te schilderen?" "Ja, meneer van der Leck, dat is beter dan hier in de kou zo'n lang hek te schilderen". Zo ongeveer moet de dialoog geweest zijn tussen Bart van der Leck, die net de opdracht had gekregen het Jachtslot St. Hubertus voor mevrouw Kröller te schilderen, en Chris Karman die overdag als huisschilder de kost verdiende door met een groep schilders het hek rond het park "De Hoge Veluwe" te schilderen. Het was in 1919, Chris was 26 jaar, en hij tekende en schilderde niet onverdienstelijk. Als zijn ouders het wat breder hadden gehad had 'ie een carriere als kunstschilder kunnen maken, maar je moet nu eenmaal ook eten en ze hadden het best wel arm. Reden te meer om een dergelijk aanbod van van der Leck, die al behoorlijk naam maakte, dankbaar aan te nemen.
	Later zou Chris, toen 'ie oud was, het verhaal nog wel eens vertellen aan zijn kleinkinderen. Hoe van der Leck de beschermeling was van mevrouw Kröller, daardoor in staat was te schilderen, maar omdat mevrouw Kröller al zijn schilderijen kocht en hem in een beschermde omgeving hield, kwam van der Leck's werk minder naar buiten dan goed voor hem was. Misschien dat daardoor zijn tijdgenoot en goede vriend Piet Mondriaan veel meer bekendheid heeft gekregen. Het mooiste van het Jachtslot was uiteindelijk het boudoir van mevrouw Kröller geworden. " Dat grijs, het hele boudoir in verschillende grijzen, dat was zo fantastisch mooi. Ik mocht daar eigenlijk later niet meer naar binnen, maar soms ging ik stiekum even kijken, dat was zo mooi... " Hij was wel een pietje precies. Ik moest in de slaapkamer rode en zwarte rechthoeken schilderen op een grijze ondergrond. Maar als je dan een klein spatje rood op het grijs had, moest je het schoonmaken en opnieuw beginnen, of wachten tot het droog was en dan overschilderen, bijstippen was er niet bij. Dus toen ik een keer een heel klein beetje over de lijn was gegaan met het rood besloot ik dan de lijn maar een klein beetje op te schuiven. Maar toen van der Leck binnenkwam was het eerste wat hij zei "Waarom is die ene rechthoek groter dan de rest?". Je kon het met het blote oog niet zien, maar van der Leck zag het onmiddelijk. Toen moest ik alles overdoen. " Laatst stond er in de Apeldoornse Courant een stukje over de tentoonstelling over van der Leck. Maar de afbeelding die ze erbij hadden gezet, die stond op de kop. Kijk maar, "man te paard", maar je moet het op de kop houden om het te zien, kijk. Ik heb ze een briefje gestuurd, en nou komt er volgende week zo'n journalist van de krant hier. " Toen we klaar waren met het slot, toen zou van der Leck naar Amerika gaan. Hij vroeg of ik mee wilde, maar ik kende toen net je oma, en ik wilde er even over denken, ik kon toch niet zomaar weggaan. Maar van der Leck was van de ene dag op de andere vertrokken en ik heb hem nooit meer gesproken. Ach, dat is misschien maar goed ook, zo iemand gaat toch zijn eigen gang, en wat heb ik daar in Amerika te zoeken. " Laatst ben ik er een keer geweest, met je oom. Toen ik vertelde dat ik meegeschilderd had, mocht ik een aantal dingen zien, en de opzichter zei "U komt als geroepen, we kunnen de verf van die rode vierkanten niet namaken", die heb ik toen verteld welke verf dat geweest was. " Hij had een dure verf uitgezocht. Een heleboel tubes van verffabriek "Scheveningen", die fabriek is er nu nog, die moesten we uitknijpen in potten en daar werd mee geschilderd. Verf die hij normaal gebruikte voor schilderijen, daar hebben we het interieur mee geschilderd. " Dat grijs, dat was toch zo fantástisch mooi..... Ik zou graag nog een keer met mijn opa naar Slot Sint Hubertus zijn gegaan, om de dingen te zien die hij had geschilderd, en om de grijze badkamer met hem te bekijken. Maar dat is er nooit van gekomen, hij is in 1985 overleden, op zijn 91ste.